Category: Blog

Styl śródziemnomorski

Cechy typowe dla stylu śródziemnomorskiego

• Naturalne materiały. Drewno, plecionki z roślinnych włókien, gruba, nierówno szkliwiona ceramika, tkaniny lniane i bawełniane.
• Bielone meble o prostych formach. Zdobią je frezowane, toczone albo żłobkowane elementy, najczęściej kolumienki. Nierzadko widnieją na nich również nieskomplikowane dekoracje snycerskie (czyli rzeźbienia).
• Płytki kamienne albo ceramiczne. Układa się je i na podłogach, i na ścianach, głównie kuchennych. Nieraz tworzy się z nich mozaikowe kompozycje. Takie wykończenie jest ozdobą pomieszczeń i zapewnia przyjemny chłód.
• Okiennice. Są charakterystyczne dla architektury południa Europy. Wpuszczają powietrze, a jednocześnie chronią przed słońcem. We współczesnej odmianie tego stylu montuje się je – zwłaszcza w blokach – od wewnątrz, nie tyle jako praktyczny, co stylowy element wystroju.

Styl Glamour

Czym charakteryzuje się wnętrze w nowojorskim glamour:

• To połączenie nowoczesności z barokowym sznytem. Eleganckie wnętrza nie mają nic wspólnego z barokowym przepychem pełnym niepotrzebnych zdobników. Wręcz przeciwnie. Nowojorski glamour to wyważony, ozdobny styl, w którym pierwsze skrzypce grają meble inspirowane XVII-wieczną modą wzorniczą w bardziej współczesnej odsłonie. Połyskujące powierzchnie przetykane są srebrem, złotem czy subtelną, stonowaną kolorystyką.
• We wnętrzach dominuje aluminium, metal, szkło, lustrzane tafle, drewno, naturalne tkaniny.
• W nowojorskim anturażu chętnie zamieszka klasyka, glamour czy vitage.
• Wśród rzeźbionych kominków czy sztukaterii znaleźć możemy przykuwające wzrok detale o barwnych fakturach i wzorach.
• Na ścianach dominują szykowne tapety, błyszczące tafle luster i połyskujące płytki. W dekoracji dostrzeżemy mnóstwo delikatnych przedmiotów. Szkatułki, wazony, lampiony, a nawet lampy znakomicie ze sobą współgrają. Często posiadają wspólny mianownik w postaci koloru czy materiału. W tekstyliach górują wzorzyste tkaniny i mocne akcenty. Kwieciste zasłony czy poduszki w geometryczne wzory świetnie nawiązują do współczesnych trendów aranżacyjnych i jednocześnie wprowadzają element domowej przytulności.

   Styl industrialny

Styl industrialny powstał w latach 50. ubiegłego wieku w Stanach Zjednoczonych z potrzeby zagospodarowania opuszczonych fabryk, w których szybko znaleźli potencjał miejscowi artyści, tworząc zupełnie nowy kierunek w architekturze wnętrz. Styl industrialny: kiedyś przymus, dziś synonim luksusu, niczym nieskrępowanej wolności i artyzmu.
Meblowy eklektyzm to także dobry sposób na nadanie przestrzeni indywidualnego charakteru – łącz więc stare z nowym, odnawiaj i szukaj potencjału w rzeczach, które już posiadasz.

To przede wszystkim duże okna obdarte z wszelkich zdobień, wysokie sufity, duża ilość lamp (najlepiej metalowych lub szklanych w czarnym wybarwieniu) oraz umiarkowana ilość dekoracji.

Wystrzegamy się podziałów pomiędzy pomieszczeniami. To optycznie powiększa wnętrze oraz daje poczucie wolności. Podobny efekt uzyskamy wykorzystując jasną kolorystykę – najlepsze zatem będą odcienie bieli i szarości, które dodatkowo dodadzą naszemu wnętrzu pożądanego surowego klimatu.

W stylu industrialnym najmilej widziane materiały to:

• metal,
• szkło,
• stal,
• beton
• stare drewno.

W stylu prowansalskim dominują jasne, najczęściej pastelowe kolory, nawiązujące do charakterystycznych dla regionu barw. Ciepłe żółcienie południowego słońca, łagodne, lawendowe fiolety oraz czysta biel soli z półwyspu Camargue lub delikatny róż prowansalskich win – wszystkie te kolory pomagają w subtelny sposób rozjaśniać przestrzeń. Styl prowansalski obficie wykorzystuje drewno i kamień, których połączenie doskonale prezentuje się zwłaszcza przy dekoracjach podłóg. Charakterystyczny klimat w pomieszczeniach wprowadzają też widoczne belki sufitowe. Do wykończenia części powierzchni ścian warto również użyć malowanej cegły lub ceramiki, zwłaszcza tej ręcznie zdobionej.

Co zwraca uwagę w stylu wiejski
Prostota form. Meble i naczynia były z gruba ciosane, masywne, a więc trwałe – tak by mogły służyć wielu pokoleniom. Ich nieskomplikowane kształty nie zmieniały się z upływem lat.
Naturalne materiały. Pozyskiwano je w najbliższym sąsiedztwie. Były to rodzime gatunki drzew, glina (z niej wypalano grube naczynia) oraz len i wełna – z ich włókien tkano tkaniny ubraniowe, pościelowe i dekoracyjne na kilimy, dywaniki, serwety itp. Z żelaza wyrabiano narzędzia, okucia mebli, garnki, a nieraz także przedmioty dekoracyjne.
Nawiązywanie do przyrody. W naturze szukano nie tylko surowców i pożywienia, ale też ozdób i twórczych inspiracji. Izby były dekorowane np. zawieszonymi u powały ziołami, jemiołą. W kątach stały snopy zbóż, pęki tataraku, a na stołach – polne albo ogrodowe kwiaty.
Ornamentyka. Malowane lub haftowane wizerunki zwierząt domowych i roślin z najbliższej okolicy – mocno uproszczone, wręcz schematyczne, często o zachwianych proporcjach, nieraz mocno zdeformowane (przedstawione niezgodnie z zasadami perspektywy). Uwagę zwraca również rzeźba ludowa – figurki świętych oraz zwierząt – którą anonimowi twórcy podnieśli do rangi prawdziwej sztuki.
Żywe kolory. Najczęściej podstawowe, czyli czerwień, błękit, zieleń i żółć – uzyskane z naturalnych barwników, a więc czyste, bez żadnych niuansów kolorystycznych i półcieni. Przedmioty w takich barwach kontrastowały z brązowo-beżowym tłem (drewniane meble, podłogi, nierzadko sufity i ściany) i rozweselały wnętrza.

Hand Made

Ręcznie wykonane lub przerobione przedmioty.

Ready Made

Pojęcie z dziedziny sztuki, opisujące przedmiot stanowiący dzieło sztuki lub będący częścią dzieła sztuki, który został utworzony z przedmiotu codziennego użytku lub z odpadków. Użycie takiego przedmiotu w kontekście innym niż ten, do którego został przeznaczony, nadaje mu inny sens.

Co zwraca uwagę w modernizmie

Prostota form. Wszystkie przedmioty, zarówno meble, jak i drobiazgi, przybierały kształty brył geometrycznych: prostopadłościanów, stożków, kul bądź ich wycinków. O urodzie decydowały idealnie wyważone proporcje, staranne wykończenie oraz materiały, z jakich były wykonane.
Funkcjonalność. Nadrzędna rola funkcji nad dekoracyjnością przedmiotów stała się dla modernistów niepodlegającym dyskusji dogmatem. Jeśli – w ich mniemaniu – coś nie służyło praktycznym celom, było bezużyteczne, a więc całkowicie zbędne.

Brak ornamentyki. Moderniści wypowiedzieli wojnę wzorom na naczyniach, deseniom na tkaninach i tapetach czy motywom zdobniczym na meblach. Ornament to zbrodnia – słynne powiedzenie austriackiego architekta Adolfa Loosa, uznawanego za prekursora modernizmu, stało się mottem dla dwudziestowiecznych architektów i designerów. Dekoracyjną rolę ornamentów miały przejąć zróżnicowane faktury materiałów i odpowiednio zestawione odcienie barw.
Nowoczesna koncepcja domu. Zamiast kilku małych pokoi – otwarta, przesycona światłem przestrzeń, co najwyżej podzielona umownie na strefy o różnej funkcji. Ten postulat modernistów jest coraz bardziej popularny. Podobnie jak zacieranie granicy między przestrzenią mieszkalną a światem zewnętrznym, czyli przyrodą (całkowicie przeszklone, często ruchome ściany budynków otwierające się na ogrody lub tarasy).

Co zwraca uwagę w postmodernizmie?
Inspiracje barokiem, rokoko, stylami Ludwika XV i Ludwika XVI w przypadku projektowania mebli i oświetlenia. W ozdobach zaś często są widoczne odwołania do okresu pop-artu, a zwłaszcza twórczości Andy’ego Warhola i Roya Liechtensteina.
Formy dekoracyjne i kunsztowne, dominujące nad funkcją przedmiotu – zaprzeczenie prostoty lansowanej przez szkoły modernistyczne (funkcjonalizm, Bauhaus).
Kontrastowe zestawianie. Na zasadzie przeciwieństw łączy się nie tylko bar-wy, ale także materiały i formy, np. ciężkie z lekkim, perfekcyjnie wykończone i błyszczące ze zgrzebnym i surowym.
Mocne kolory – wyraziste, żywe czerwienie, zielenie, róże i fiolety. Charakterystyczne jest stosowanie czerni – samodzielnie lub zestawionej z bielą.
Nowoczesne tworzywa sztuczne. Szczególnie lubiany jest poliwęglan imitujący kryształ. Pojawia się też sklejka, metal, lustro.
Eklektyzm , czyli dowolne mieszanie stylów oraz form. Przedmioty o pałacowym rodowodzie stawia się np. obok sprzętów industrialnych. Przy nich w charakterze ozdób mogą się pojawiać kiczowate drobiazgi.
Zabawa konwencją. Projektanci odrzucają sztywne normy. Wypracowane dotąd wzory traktują z przymrużeniem oka, nadając im nietypowe barwy lub uzupełniając je o dziwne detale.

Pop Art

Modnym motywem znów jest portret gwiazdy filmowej czy puszka po coca-coli, a do wnętrz wkraczają szalone zestawienia kolorystyczne.

Cechy typowe dla stylu shabby chic:

• Wyposażenie ze śladami zużycia. Nie ukrywa się wieku zabytkowych przedmiotów (im bardziej zniszczone, tym lepiej), a nowe – sztucznie postarza. Służą temu różne metody: w materiale, głównie drewnie, robi się np. spękania, drobne ubytki i obtarcia albo nierównomiernie maluje wieloma warstwami farby, co daje efekt wytartej ze starości powierzchni. Na metal najczęściej nanosi się patynę, a nawet rdzę.
• Niejednorodność stylowa. Żadnych kompletów, zestawia się przedmioty o różnych formach: masywne wiejskie stoły z kunsztownie zdobionymi fotelami (np. z epoki Ludwików) i wygodnymi współczesnymi kanapami. Różnorodne są też naczynia – od delikatnej porcelany po gruby fajans.
• Pastelowa kolorystyka. Biel w kremowych, jakby pożółkłych odcieniach, złamane beżem jasne szarości, blade róże i błękity, mocno rozbielone zielenie, spłowiałe brązy.
• Romantyczne dodatki. Dopełnieniem wystroju są stare koronki, motywy różane, haftowane napisy na dekoracyjnych poduszkach i pościeli, które kreują przytulny nastrój wiejskiej posiadłości.